Trainingsweekend met de Tridents

Zo, het vreemde weer van eind Februari hebben we ook weer overleeft. Gelukkig bleef het bij een flinke hagelbui en nog wat ander flinke buien. Dat laatste kon Canberra wel gebruiken, het is nu helemaal groen. Eens iets anders dan geel gras.

Afgelopen weekend had Canberra een lang weekend vanwege Canberra day. Van dit lange weekend werd door de triatlon club van Anneke gebruik gemaakt voor een lang trainingsweekend aan de voet van the Australian Alps in Jindabyne van de gelijknamige film. Na dat ik vorig week Anneke over had gehaald het trainingsweekend te gaan doen, liet ze me geen keus en moest ik ook voor de bijl. Ik als roadie zoals die triatleten fietsers noemen omdat we niet kunnen lopen of zwemmen en alleen maar op de fiets zitten of wel “mietjes”, mee met dit zooitje ongeregeld. Vrijdag aan het einde van de dag richting Jindabyne en Zaterdag morgen een easy take-off met een fiets training van 110km. Het weer was een beetje Hollands, bewolkt en miezer, maar dat mocht de pret niet drukken. Om 8u vertrokken we met zijn allen van Jindabyne naar Dalgety waar de minder sterke fietsers mochten keren voor de terugweg en de sneller fietsers door moesten naar Berridale voor dat ze mochten omkeren voor de terug weg. Ik zat in het voorste groepje en was dus de sjaak. Ondanks de regen was het een super mooie toch, lege wegen en een heel mooi landschap. Op de terug weg stond er een vervelende wind tegen en moesten we de befaamde Dalgety hill trotseren. De eerste tweehonderd meter van deze klim lag toch zeker rond de 15 tot 20%, daarna ging de klim lekker verder met minder steile stukken en steilere stukken van tussen de 10 en 15%. Een lekker bultje dus. ’s Middags was er voor de bikkels nog een lake swim van minimaal 30min. Lekker met je voetjes door de modder waarna je pas van het koude water kon genieten, ik dus mooi niet.

Vanwege het weer van Zaterdag, werd er besloten om Zondag vroeg van start te gaan. Zondag om 7u op de fiets richting Charlotte pass, een van de hoogste bergpassen van Australië vlak bij het hoogste puntje in Australië Mt Kosciuszko. Het was nog wel fris zo vroeg maar de lucht was strak blauw. De klim naar boven was lang maar indruk wekkend, samen met Thomo en Jesse waar ik de dag daar voor ook al samen mee had gefietst kwamen we als eerste boven. Ben de coach was boven met zijn auto met hardloop kleding voor iedereen. Na de klim omhoog moest er gelopen worden door de mannen en vrouwen triatleten. 21 km over een berg pass op plus minus 2000m hoogte. Ik heb nog even gewacht tot Anneke boven was en aangemoedigd voor het loopstuk en ben toen zelf maar voor een wandeling gegaan. Daarna weer de 43km die we omhoog hadden gefietst naar beneden. Helaas was niet alles naar benden en moesten we toch nog een paar vervelende klimmetjes omhoog fietsen. Beneden in Jindabyne vond ik dat ik nog niet genoeg had gedaan en maakt nog een extra loop. Na de extra loop was ik wel gaar en had ik het helemaal gehad. ’s Middags lekker relax bij het hotel gebleven en ’s avonds met de hele club eten een gezellig zooitje.

Maandag morgen kwamen we uit bed om ons klaar te maken voor de laatste fiets rit van ruim 90 km naar Eucumbene Dam. Maar de regen kwam met bakken uit de hemel. De rit naar Eucumbene Dam ging dus niet meer door, maar er werd korter gefietst over een alternatieve route. De eerste 10 minuten waren wel nat, daarna maakte het niet meer uit. Alles was toch nat! Na ruim anderhalve uur weer terug in het hotel en een wel verdiende warme douche. De auto weer inpakken en nog even een kop koffie drinken bij de bakker met een groepje tridents.

Woensdag vertrek ik naar Sydney, waar mijn ouders Woensdag morgen aankomen. Wederom een heel leuk vooruit zicht.

Gr Dirk