Nu de temperatuur een beetje bij trekt is het train ook weer wat aangenamer geworden. Tijd om de beentje weer eens te laten bewegen. Afgelopen weekend stond de eerst echte wedstrijd op het programma, de Netti MTB Enduro waar ik mee deed aan de “Angry Docter” over 100km. Een echte killer van een wedstrijd naar wat schijnt. In het hoogt profiel was geen stukje vlak terug te vinden. Het besluit om mee te doen kwam een beetje onverwachts, nog geen week voor de start, mijn conditie was nog erg matig en een echte duurtraining had ik heel lang niet meer gedaan.
Vrijdag en Zaterdag mijn fiets na lang tijd weer eens helemaal in orde gemaakt en Zaterdag middag met de auto richting Mogo waar de start van de Netti MTB zou plaats vinden. Mogo ligt hier op iets meer dan anderhalf uur rijden vandaan bijna aan de kust. Om Ainsley (een goede vriendin van Anneke) even een break te geven was haar dochtertje Tahlia met ons mee.Na het inschrijven, tent op zetten, eten koken en slapen, want de volgende dag moesten we weer vroeg op, de start was namelijk al om 7uur. ’s Morgens aan het vertrek was het fris, maar eenmaal bezig heb je daar geen last meer van. De eerste paar klimmetjes gingen eigenlijk beter dan verwacht. Ik kon de echte snelle mannen nog wel bij houden, maar na een paar klimmetjes ging het gas er bij die mannen echt op en ging ik lekker verder in mijn eigen tempo. Zo reed ik de eerst 50 km samen met Adrian Lefman, die ik al kenden van mijn eerste wedstrijd in Australië en waar ik het gevecht om de derde plek toen van won. Het eerste stuk bestond uit veel korte steile klimmetjes met lang snelle smalle afdalingen. Erg gaaf moet ik zeggen.
Na de eerste 50km kwamen weer terug bij start finish om daar aan de laatste 50km te beginnen. We dachten net voor transitie dat we verkeerd waren gereden omdat er markeringen ontbraken. Terug gekeerd naar de laatst markering, bleek dat we niets gemist hadden maar dat de organisatie even zuinig met markering was geweest. Dat koste dus bijna 10min en zo kond twee achter bijvers bij ons aan sluiten.
Tijdens het begin van de tweede lus bleken Ik en Denis van Mill de sterkere van de vier en reden zo weg bij de andere. Deze Denis heb ik een tijdje terug ook al eens ontmoet bij een race en is/was ook Nederlander. Hij woont alleen al van af zijn tweede jaar in Australië, maar spreekt nog wel een paar woordjes Nederlands.
Bij kilometer 70 ging het bij mij allemaal even krakken, de klimmen in dit twee deel waren namelijk langer en veel steiler dan het eerste deel. Deze 50 km parcours gingen dwars door een Australisch oerbos, erg gaaf, maar er kon bijna geen toeschouwer of assistentie bij komen om dat er bijna geen paden zijn. Bij 75km was er gelukkig een goede verzorgingspost en ik heb daar dus even goed gebruik van gemaakt. Daarna was het kilometers aftellen. Ondanks de zwaarte van het parcours haalde we toch nog een gemiddelde van 20km/h. Mijn hardslag meter weigerde en mijn kilometer teller ook. Maar met 20km/h doe je 15 minuten over 5 kilometer. Dus kon ik fijntjes aftellen.
Gelukkig lach het hoogste punt ongeveer bij 80km dus was de laatste 20 veel naar beneden. Na 4:54 uur was ik dan eindelijk terug in Mogo, ik werd toch nog 6de en daar bij was het allemaal een succes.
Mijn volgende wedstrijd wordt 10km hardlopen, weer eens iets ander. Maar nu eerst een lang weekend naar Melbourne.
