Duathlon Championship

Voor dat ik deze zomer even in Nederland was had ik het idiote besluit genomen eens in mijn leven deel te nemen aan een duatlon. Waarom, tja. Anneke deed toen die tijd weer eens mee aan een duatlon en het werd me weer gevraagd wanneer ik nu eens mee ging doen aan een triatlon of duatlon. Dus zei ik maar weer braaf dat ik niet kan zwemmen omdat ik dan verdrink en niet kan lopen omdat mijn benen er dan waarschijnlijk af vallen. Sommige mensen denken dat ik een wielrenner ben omdat ze me op een race fiets zien andere denken dat ik aan triatlon doe omdat ik mijn vriendinnetje daar sta aan te moedigen.
Anyway, nadat het me voor de zoveelste keer was gevraagd dacht ik waarom ook niet. In Nederland een paar degelijke schoenen gekocht en trainen maar. Eerst bij mijn ouders door het bos. Daarna weer rondje hier om het meer en af en toe gelijk na het fietsen nog een half uurtje rennen.
23 September was dan de grote dag. En het was gelijk een grote dag, door slecht weer in Newcastle waren de state kampioenschappen verplaats naar de duatlon die ik ging doen, dus 10km lopen, 40km fietsen en weer 5km lopen. Maar nu ook gelijk met alle snelle mannen uit ACT en NSW. De eerste 10km lopen was op de fire-trails van Mount Stromlo, onverhard gravel en omhoog en naar beneden. Lekker met die fiets benen van me, omhoog willen ze namelijk nog wel lopen maar een fietser afdalen te voet. Een onmogelijkheid.
Ik liep de 10km in een redelijke tijd van 43.30 minuten ik geloof alleen dat dat gelijk stond aan een 70ste plaats. Daarna was het tijd voor een flink potje snokken op de fiets. Bij mijn fiets aangekomen eerst gelijk mijn helm (dat had Anneke me namelijk geleerd want je fiets aanraken zonder helm betekent diskwalificatie). Met fiets uit transitie rennen op de fiets springen en al rijdend je voeten in je schoen doen. Binnen 20 seconden had ik al gelijk 5 deelnemers te pakken en tijdens mijn rit haalde ik de een na de ander in. Voordeel van veel duatleten of triatleten is ze kunnen wel lopen en fietsen als het vlak is, maar als het iets berg op gaat! Ik vloog de een na de ander deelnemer dus voorbij op iedere beklimming. In de afdalingen en vlakkere stukken had ik weer iets meer nadeel omdat ik natuurlijk geen fancy lig stuurtje had en gewoon onder in de beugels moest hangen voor snelheid. Na 40km het snot voor mijn ogen fietsen reed ik dan bij de eerste 25 de transitie weer in. Zo snel mogelijk schoenen weer uit en loopschoen weer aan en lopen maar dacht ik, maar damn!!! Die benen wilde echt niet meer, ze kwamen gewoon niet vooruit. Het leek wel of er beton blokken aan mijn voeten hingen, snakkend naar lucht en pijn onder drukkend haalde ik dan de eerste 800meter. Pfff de langste 800 meter uit mijn leven, even stoppen dacht ik en lucht happen. Kom op Dirk nog maar 4200meter en die heuvel op en af..
Ik weet niet hoe, maar na die eerste 800 ging het nu een stuk soepeler ik werd natuurlijk nog wel ingehaald door een paar snellere mannen, maar dat kon me niet schelen met het gevoel dat ik straks over de finish zou lopen en het klaar was.

De finish kwam als een opluchting. Anneke was in de zelfde race als ik gestart en wist in haar categorie 3de te worden. Haar eerste podium plaats en medaille, echt super leuk.