Noodweer, 27 Februari!

Het weer in Canberra is de laatste weken een beetje anders dan normaal. Februari hoort de warmste maand van het jaar te zijn maar het is maar een paar dagen boven de 30 graden geweest deze maand. De laatste weken hebben we ook regelmatig een flinke regen bui, wat natuurlijk heel goed is voor dit uitgedroogde land.

Maar gister avond sloeg echt alles. We hadden s’morgens nog wat regen en voor de avond en de volgende dagen was er weer niets voorspelt. Ik was lekker thuis toen het gister avond weer eens ging onweren rond een uurtje of half negen. Een uurtje later ging ook weer heel hard regenen en de lucht was verlicht door de bliksem die elkaar maar bleven op volgen. Twee uur later regende het nog. Dit stond alleen in het niets met wat er in het centrum van de stad en op het universiteit terrein afspeelde. Ik hoorde de volgend morgen van mijn huis genoot dat het nood weer was geweest en dat de ANU misschien wel dicht was. Ik stapte vol goede moet op mijn fiets en toen ik aan de ander kant van het meer kwam stuiten ik al op de eerste resten van de hagel!

Nog geen drie honderd meter verder waren ze met een bobcat een halve meter hagel aan het ruimen. Verder over het unie terrein lag een laag hagel. Bladeren en naalden waren van bomen geslagen. Niet ver van mijn gebouw stonden auto’s dwars over de weg, verlaten! Voor mijn gebouw lag een berg hagel en ik mocht er niet in, het glazen dak was ingestort onder het gewicht van de hagel en op de derde verdieping stond een laag water. Kon nog wel even het gebouw in om wat spullen te pakken.

Ik kon dus weer naar huis. Toch nog even een kop koffie drinken met een studiegenoot, Alex, in de stad. Opweg naar het centrum reden de dump vrachtwagens vol met hagel de stad uit. Deuren van gebouwen stonden open en overal lag water binnen. Alex woont op het ANU terrein en vertelde dat het wel drie uur had gehageld overal ging het alarm af, in gebouwen en auto’s en er had s’avonds wel 30 cm hagel gelegen op de wegen.

Na een kop koffie toch nog maar even naar het kantoor van Anneke. Beneden in de entree stond een laag water, niet goed dus. Boven waren alle kantoor blokken leeg en in een groot gedeelte van het kantoor stond een laag water!

Ik ben nu thuis aan het werken, het is 16.00 uur en ik hoor weer gerommel. Vanavond verwachten ze weer noodweer. Ik ben benieuwt.

Dirk

Mt Beauty

Afgelopen weekend was bij Mt Beauty in Victoria de laatste wedstrijd van the national series hier in Australië. Mt Beauty ligt ongeveer 500km rijden hier vandaan, volgens Australische begrippen dus om de hoek! Anneke is voor werk en een familie bezoek bijna de hele maand naar Afrika, dus moest ik deze keer de trip maar zelf ondernemen. De auto van Anneke had de laatste tijd wat problemen met de brandstof pomp, maar die waren gelukkig weer helemaal verholpen en haar autotje liep weer als een trein.

Vrijdag een paar uur eerder dan normaal naar huis en wat laatste spullen in de auto pakken. Mijn doel was om die dag tot net voorbij Albury te komen, daar ergens overnachten en de volgend dag verder naar Mt Beauty. Als geplant vond ik een mooi kampeer spot ergens langs de oever van Hume Lake, tenminste wat je nog een lake kon noemen. Zoals zoveel meren hier in Australië stond dit meer ook bijna droog. Na een voor een tent goede nacht rust. De volgend morgen weer op weg naar Mt Beauty.

Ik was net te laat om nog een oefen ronden te rijden op het parcours. De enige optie om het parcours nog legaal te zien of te verkennen was het parcours lopen. Dat heb ik dus maar gedaan en mijn eerste indruk van het parcours, lange klim, stukje afdalen “chicken run” weer een stukje klimmen en weer afdalen “chicken run”, rots afdaling, “chicken run”, klimmetje, “chicken run” en weer een “chicken run”, start/finish. Je begrijpt na een rondje lopen laat staan na een rondje fietsen kon ik geen chicken meer zien, natuurlijk niet. Een chicken run heeft niets met een kip te maken maar wel met een rennende kip! Het is namelijk een opeenvolging van scherpe of haarspelt bochten, als je een kip op jaagt rent deze ook niet recht voor uit maar gaat in een zigzag. Vandaar “chicken run”.

Anderhalf uur voor de start gingen de weergoden even helemaal los en het begon voor een uur heel hard te regen. Het parcours dat er voor die tijd erg snel bij lag was een grote modder boel geworden. Niet zo erg voor een moutainbiker uit europa in vergelijk tot een uit Australië, maar ja mijn modder banden liggen nog in Nederland! Ik moest het dus maar doen met wat ik had. Bij de start kon ik wel even profiteren van mijn ervaring op een modderige ondergrond, maar bij de iets steiler stukken in de klim was het zoeken naar grip. Bij het afdalen had ik gelukkig weer het voordeel dat Australiërs kennelijk niet zo gewend zijn aan het glibberen en glijden naar benden. In de tweede ronde maakte ik alleen een suf foutje en raakte heel suf met mijn rug een rots. Ik probeerde nog een derde ronden maar bij ieder hobbel ging er pijn schot door mijn rug en zat ik niet meer zo lekker op de fiets. Het was dus over en uit, jammer maar helaas. Mt Beauty is zeker voor herhaling vatbaar. Hoop dat ik hier nog ben als er weer een wedstrijd wordt verreden en dan misschien toch voor de zekerheid modder banden meenemen!

Nu als eerst maar weer eens zorgen dat mijn rug weer beter voelt. Want met deze rug kan ik nog geen wedstrijd fietsen!

Groeten!
Dirk

Meeting DSTO Adelaide

Zo na een paar weken en wekenden hard werken nu weer even wat meer rust en misschien weer wat tijd om op de fiets te zitten. Gister hadden we met de onderzoeksgroep een dag bij DSTO (defensie in Adelaide), waar ik en nog zes ander mensen onderzoek voor doen. Voor mij betekende dat ik voor die datum wel wat simulaties klaar moest hebben met natuurlijk een beetje representatieve uitkomsten. En ja hoor afgelopen zondag sprong ik een gat in de lucht toen mijn dots op mijn computerscherm eindelijk echt iets goeds gingen doen. Nee Rolf geen kwantum dots die oplichten maar dots met een kleurtje die ik ze zelf geef ‘r’ is rood ‘b’ blauw. Ik zal jullie er niet verder mee lastig vallen.

Het begin van de week nog even snel mijn presentatie aangepassen en woensdag aan het einde van de dag op het vliegtuig naar Adelaide. s’ Avonds met mijn Professor, begeleiders en studenten uit eten en daarna naar het Hilton. Het was even hectisch, onze professor Brian had die dag net te horen gekregen dat we naast de mobieltjes met camera nu ook geen memoriesticks en laptops mee mochten nemen op het terrein. Op het hotel alle presentaties dus nog even door gemaild. De volgende morgen om 7.15u richting DSTO. Daar aangekomen kregen we ook nog eens te horen dat ze bij de receptie ook niet op onze tassen met laptops konden passen. Alle tassen dus maar in een auto gestopt van een van de mensen van defensie en die buiten het terrein laten staan. Je moet als geïnteresseerde dief toch wel heel veel lef hebben om een auto open te breken als deze 10m van de poort van het onderzoeksinstituut van defensie van Australië staat. Ik heb me dus geen moment druk gemaakt over mijn Laptop. Na dat we alle agenda punten hadden door gewerkt mocht ik als een van de eersten mijn verhaal doen en kon ik daarna helemaal meegaan in wat er nog meer kwam. Iedereen was tevreden met het resultaat. Ze hadden natuurlijk wel een paar vragen over atmosferische disturbance die ik in mijn simulatie nog niet meegenomen had maar waar ik deze week al wel wat resultaten van had gekregen in mijn simulaties. Daar kon ik dus al een paar antwoorden op geven. De rest van de dag was erg leerzaam en ik heb nu ook voor het eerst de UAV gezien waar ik mijn onderzoek op doen. Klein pest ding!

Na een dag van veel luisteren was het aan het einde van de dag weertijd om naar het vliegveld te gaan en terug te vliegen naar Canberra. Jammer genoeg hadden we niet wat meer tijd om nog even de stad in te gaan. Adelaide is namelijk wel een leuke stad. Ach ja nu hebben we (Andrew, Iman en Ik) wat biertjes gedronken op het vliegveld. Dat was ook erg gezellig. Erg relaxen gasten, Andrew heeft onderzoek gedaan op het zelfde gebied als ik en Iman doet zijn PhD op obstacle avoidance. Na drie maanden weet ik nu eindelijk wie er allemaal bij deze studie groep horen. Nu ga ik weekend houden en vanavond Chinees nieuwjaar op de Chinese ambassade waar ik voor uitgenodigd ben.

Australia Day en mijn verjaardag

Zo na drie maanden nu eindelijk eens de tijd genomen om wat op mijn blog te zetten. Vorig weekend stond in het teken van Australia Day (26 Januari), het Australisch kampioenschap mountainbike en natuurlijk mijn verjaardag op Zondag. Erg grappig om eens je verjaardag midden in de zomer te vieren in plaats van in de winter. Maar laat ik eerst maar bij het begin van het lange weekend beginnen. Donderdag waren Bas en Klara al naar Canberra gekomen en bleven het weekend bij Anneke in huis logeren. Half December bij mijn eerste Nationale wedstrijd in Thredbo hebben we Bas en Klara ontmoet, misschien ook wel bekent onder de lezende mountainbikers.

Aangezien je hier in Australie op de wedstrijddag het parcours niet mag verkennen en ik daar al een waarschuwing voor had gekregen in Thredbo, leek het me nu wel slim om het verkennen op een van de officiële tijden te ondernemen. Vrijdag morgen vroeg op en twee rondjes verkennen. Aangezien dat het parcours maar op 16km van mijn huis ligt was dit geen grote onderneming. Bas en ik deden samen een rondje en Klara op haar gemak haar eigen rondje. Ik hoefde het rondje niet super te verkennen aangezien het hier ongeveer om de hoek ligt. Toch is het wel handig als je op de wedstrijddag precies weet waar elke bocht, steen, tak of iets anders ligt. Hier wel altijd op blijven letten voor overstekende kangoeroes, die hebben echt geen verstand van verkeersregels. s’Middags zoals gebruikelijk voor de wedstrijd de fiets helemaal tip top in orde gemaakt en daarna naar nog wat leuke activiteiten in verband met Australia Day gezocht en s’ avonds was er groot vuurwerk bij het meer.

Zaterdag morgen was het race day. Eerst was het de beurt aan de dames om hun rondjes te rijden. Aangezien ik toch nog ruim twee uur de tijd had voor mijn eigen start besloot ik maar even ergens langs het parcours te gaan staan om te kijken en een paar foto’s te maken. Ik had een leuke plek uitgezocht om een foto van Klara te maken. De eerste paar dames kwamen langs toen plots dame nummertje zoveel een stuur foutje maakte en vlak voor mijn neus onder uit ging. Als eerst leek het er op dat ze weer wilde opkrabbelen, maar dat deed ze niet. Ik denk dat ze met haar heup een rots had geraakt en ze had veel pijn. Toen ze bleef liggen en in een kroop van de pijn stapte ik over het lint om te helpen. Ze lag heel vervelend midden op een smalle passage op het parcours en haar fiets ook. Ik had haar nog maar net een tel benaderd om haar te helpen toe twee toeschouwers die daar toevallig ook stonden heel hard tegen mij schreeuwde “DON’T touch here, she will be disqualified”. Toen ik niet gelijk weg ging bleven ze het nog een paar keer herhalen en keken mij heel boos aan. Ik stond echt perplex, werd heel boos en zei dat ze koest moesten doen. Het hielp allemaal niet en het arm kind was nu de dupe van een paar achterlijke toeschouwers die de regeltjes wel een beetje heel nauw namen. Ze kroop met veel pijn naar de kant en ik liet haar over aan haar nieuwe helpers! Die op ongeveer twee meter aftstand bleven staan en alleen maar vroegen “do we have to call someone”, op een berg met geen beschutting en alleen maar een nummer van 112 die er meer dan een half uur over doen om bij de berg te komen. Tot slot werden ze nogmaals boos omdat ik haar fiets die daar nog steeds erg ongelukkig lag voor ander rensters aan de kant legde. Na toch ruim vijf minuten kroop ze weer op haar fiets op weg naar de ehbo beneden aan de berg. Ik was zo erg verbaast en aangeslagen van de reactie van deze mensen dat ik ze daarna gelijk heb aangesproken en er op gewezen dat die regels er zijn voor mensen die een lekke band hebben. Wat ik nog meer wilde zeggen heb ik maar binnen gelaten.

Om 13u was het tijd voor onze start. De start was erg stoffig. Op de eerste klim wist ik wat plaatsen goed te maken en dit ging door tot de vierde ronden toen ik krampjes kreeg en nog maar op de helft was. De laatste ronden had ik zoveel kramp dat ik om de honderd meter moest rekken. Ik verloor ruim vijf minuten in die ronden maar werd toch nog 16^de. Zondag morgen op mijn verjaardag geen tijd om uit te slapen. Anneke had om 7u haar Triatlon op de Olympische afstand, 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen. Gelukkig was het hier bij het meer in het centrum en niet nog eens zoveel uur rijden. Tussen 7u en 7.15u gingen er bijna 300 triatleten van start in het warme water. Buiten was het op dat moment namelijk slechts 10 graden. Anneke legde alles af in een tijd van 2.35u ruim 13minuten sneller dan haar vorige Olympische. Na de wedstrijd een grote brunch voor mijn verjaardag. s’Middags gingen we met zijn vieren naar de hockey wedstrijd Kookaburras v Netherlands. We waren hier voor uitgenodigd door de Nederlandse ambassade en na afloop van de wedstrijd een barbecue bij de ambassadeur thuis met de spelers. Jammer genoeg verloor Nederland met 5-4, maar wel leuk om allemaal mee te mogen maken op je verjaardag. Maandag moesten Bas en Klara richting Sydney om hun laatste dingen te regelen voor hun terug vlucht naar NL, Anneke weer aan het werk en ik weer aan de studie.

Wordt vervolgd…..
Dirk

Mc Naught

Canberra 20 Januari 2007, komeet Mc Naught aan het zuidelijk halfrond.