Scott 24 Hour

Afgelopen weekend stond hij dan op het programma, de Scott 24hr. Twee weken geleden heb ik toch nog een goed team gevonden die nog zoekende waren naar een renner om te starten in de Scott 24hr. Het team stond ingeschreven als een Mixed-6 (Chalkers), met renners Jason Chalker, Meg Chalker, Paul Traynor, Aaron Moffatt en Dirk van der Walle (ikke dus). Mixed teams zijn erg populair bij 24hr races en een extra uitdaging omdat je het spelletje van zo veel mogelijk rondes zo slim mogelijk moet spelen en natuurlijk zo snel mogelijk. Met vijf team leden in plaats van zes had ons team nog een extra uitdaging.

Op vrijdag had ik onze tent al neer gezet op het voor ons beschikbare kampeerterrein, zo dicht mogelijk bij de transitie area. Op zaterdag hoefde ik dus alleen nog maar alle spullen naar de tent te dragen, pffff. Wat een t… eind.

Zaterdag 1155u was het dan bijna zover. Jason stond klaar voor zijn Le Mans start om na 400m lopen op de fiets te springen en zijn eerste ronde te rijden. Om de 2500 deelnemers een beetje te verdelen bestond het parcours uit twee rondes de zogenoemde rode met veel klimmen en de blauwe met veel snelle stukken en draai en keer werk. Alle teams met zes en solos starten op de blauwe, alle ander teams (onder ander alle teams met hele snelle mannen) op de rode. Het rode pacours was net iets sneller dan de blauwe af te leggen, met een parcours zonder achter liggers een gelezen kans om voor die $4000 voor snelste mannelijke als vrouwelijke ronde te gaan! Voor dat Jason binnen kwam van zijn eerste blauwe ronde en ik de benen mocht laten rammelen op mijn eerste rode ronde moest ik eerste zien hoe Sid, Dylan en Shaun in een record tijd hun eerste ronde aflegde. Ik gaf mezelf geen kans tegen deze jongens (waarvan twee WK gangers en Shaun ook niet de minste). Jason kwam als derde binnen en was het aan mij. Binnen vijf minuten had ik mijn twee voorlopers al binnen gehaald en zetten ik de gang er stevig in om een degelijke ronde te rijden. Niet ver achter me had ik alleen Ben rijden, zag ik al snel, met Ben train ik met regelmaat op de MTB. Hij wist de voorsprong van ongeveer 30 meter op mij weg te werken voor het eind van de beklimming en ik wist dat Ben sneller zou zijn dan mij in de afdaling en liet hem dus met genoegen voorbij. In de afdaling probeerde ik Ben nog even te volgen en liet hem toen gaan, ik dacht wij zijn toch geen partij voor de snelste ronden. Toen we over de lijn kwamen was het voor mij aan Aaron en bleek Ben de snelste ronde te hebben en ik binnen 1 minuut op de 6 de plaats! Met een iets beter vorm en meer kennis van de afdaling was ik heel dicht bij geweest. Ben wist de snelste ronde tot 6u ’s morgens vast te houden toen Sid voor een tweede poging naar buiten ging op een niet zo druk parcours en pakte de snelste ronde met 8 seconde, jammer voor Ben dus.

Voor ons was het voor zonsondergang serieuze business, we lagen namelijk aan de leiding, maar het team op de tweede plaats zat ons op de hielen nadat wij Meg naar buiten hadden gestuurd voor twee rondjes en ze per ongeluk hard van de fiets was gedrukt door Sid. Na nog een paar rondes en een invallende avond hadden we om 2230u een ronde voor sprong op het achtervolgende team. Voor mij was het toen al tijd geweest om mijn eerste avond rondes te rijden in het pikken-donker, met een licht installatie van Ay-Up op mijn fietsje. Damn, dat was even heel ander werk maar wel gaaf en met vier LEDs en een equivalent van een klein auto-tje aan licht zag ik meer dan genoeg.

Na mijn eerste avond rondes was het eten en gelijk de tent in en proberen te slapen voor anderhalf uur. Om 11u er weer uit om vervolgens om 1u weer op de fiets te springen. Na het fietsen douchen en even relax rond hangen met Paul, frietje halen en op eten in de tent met Anneke, die had de hele avond haar been uit haar lijf gelopen tussen tent en transitie. Daarna weer even proberen te slapen voor iets meer dan een uur. Damn, 5u weer op en een uur later weer op de fiets.

Omdat Meg helemaal bond en blauw was heeft ze in de avond één rode ronde gedaan en hebben we haar daarna laten slapen. De volgende morgen was het weer tijd voor Team tactiek we hadden nu twee ronde voorsprong op het tweede team maar reden algemeen op de vijfde plek, erg goed dus met allemaal snelle mannen teams voor ons. We hadden dus besloten om Meg nog twee keer naar buiten te sturen en twee keer op de rode ronde want daar was ze immers het snelste op. Ze had nu in totaal vijf ronden gereden wat genoeg moest zijn om voor een podium plaats te kwalificeren, de dames uit een mixed-6 team moeten daarvoor een zesde minus één ronde hebben afgelegd van het totaal. Omdat veel rijders moe waren, waren er de volgende morgen niet veel bikers op het parcours en ging ik nog eens voor een adrenaline ronde op de rode. Jason was even verrast toen ik een paar minuten eerder dan gepland mijn ronde afsloot. Na ongeveer 24 en half uur was de eerste plaats veilig, jammer genoeg kwamen we net 12 minuten te kort voor de vierde plaats algemeen.

Mijn eerste 24hr race was dus een succes en heel erg gaaf om te doen. Vooral het rijden in de nacht, de sfeer en het team spel is erg gaaf. Een super leuk team maakte alles kompleet. Hij staat dus zeker in mijn top drie. Met 2500 deelnemers was dit ook nog eens de grootste 24hr race ter wereld. Nadat we alles weer ingepakt hadden in de auto, langleven mijn Subaru die makkelijk het veld in rijd en we dus niet voor pakezel hoefde te spelen, tijd om naar huis te gaan. Pffff, helemaal op was ik, twee keer 12u slapen heeft me inmiddels goed gedaan.
Op naar de volgende wedstrijd.


PS. de foto’s zullen aankomende tijd nog wel wat upgedate worden met nieuwe foto’s.

Studie

He he, het is weer vrijdag. Afgelopen ander halve maand heb ik flink door gewerkt aan mijn onderzoek. Ik heb een model werkzaam dat nu nagenoeg betrouwbaar is. Op basis van dit model hebben mijn begeleider en ik nu een conferentie paper geschreven en ingezonden voor publicatie. In December/ Januari horen we of het gepubliceerd gaat worden.
Afgelopen twee weken stonden in het teken van meetings. Eerst weer een grote meeting met alle betrokkenen in het onderzoek van de ANU en University of Sydney om elkaar op de hoogte te brengen en naar nieuwe ideeën te werken en deze week weer een meeting. Deze meeting was weer eens een belangrijke omdat de mensen (Sam en Hatum) waar we mee samen werken binnen defensie langs kwamen. De meeting die verspreid was over twee dagen was weer eens erg nuttig. De informatie die je alleen van Sam en Hatum krijgt is mondjes maat, veel informatie is classified en mogen ze dus niet door spelen. Gelukkig was er nog wel wat goede informatie die ik kan gebruiken voor mijn onderzoek.
Sam was deze week net terug gekomen van trailes in de VS. Ze vliegen dan twee weken lang met een dozijn aan kleine onbemande vliegtuigjes (UAVs), waar ik ook onderzoek voor doe en testen dan allemaal nieuwe technologie om bv radars van de vijand te vinden. Leuke bijkomstigheid was dat defensie niet happig is om de UAVs van +/- 50.000 dollar volledig over te laten aan een computer besturing. Ze zijn namelijk bang dat er iets mis gaat! Ze hadden na twee weken dus ook een loss van 5 UAVs, een keer raden waardoor human error? Ze hebben bij defensie dus nog een kleinen (psychologische) technologie stap te overbruggen.
We gaan nu proberen mijn algorithm te implementeren in hun simulator en als dat goed gaat wordt de algorithm ergens medio 2008 op de echte UAVs getest. We zullen zien, nog even genoeg te doen voor ik terug ga naar Nederland.

Aankomend weekend staat er weer een grote wedstrijd op het programma. De Scott 24hr, ja het staat echt voor 24 uur, fietsen dus! Gelukkig zijn we met een team van 5 dus zal ik ongeveer 5 uur op de fiets door brengen. Morgen 12u is de start. Volgende week meer over de Scott.

Duathlon Championship

Voor dat ik deze zomer even in Nederland was had ik het idiote besluit genomen eens in mijn leven deel te nemen aan een duatlon. Waarom, tja. Anneke deed toen die tijd weer eens mee aan een duatlon en het werd me weer gevraagd wanneer ik nu eens mee ging doen aan een triatlon of duatlon. Dus zei ik maar weer braaf dat ik niet kan zwemmen omdat ik dan verdrink en niet kan lopen omdat mijn benen er dan waarschijnlijk af vallen. Sommige mensen denken dat ik een wielrenner ben omdat ze me op een race fiets zien andere denken dat ik aan triatlon doe omdat ik mijn vriendinnetje daar sta aan te moedigen.
Anyway, nadat het me voor de zoveelste keer was gevraagd dacht ik waarom ook niet. In Nederland een paar degelijke schoenen gekocht en trainen maar. Eerst bij mijn ouders door het bos. Daarna weer rondje hier om het meer en af en toe gelijk na het fietsen nog een half uurtje rennen.
23 September was dan de grote dag. En het was gelijk een grote dag, door slecht weer in Newcastle waren de state kampioenschappen verplaats naar de duatlon die ik ging doen, dus 10km lopen, 40km fietsen en weer 5km lopen. Maar nu ook gelijk met alle snelle mannen uit ACT en NSW. De eerste 10km lopen was op de fire-trails van Mount Stromlo, onverhard gravel en omhoog en naar beneden. Lekker met die fiets benen van me, omhoog willen ze namelijk nog wel lopen maar een fietser afdalen te voet. Een onmogelijkheid.
Ik liep de 10km in een redelijke tijd van 43.30 minuten ik geloof alleen dat dat gelijk stond aan een 70ste plaats. Daarna was het tijd voor een flink potje snokken op de fiets. Bij mijn fiets aangekomen eerst gelijk mijn helm (dat had Anneke me namelijk geleerd want je fiets aanraken zonder helm betekent diskwalificatie). Met fiets uit transitie rennen op de fiets springen en al rijdend je voeten in je schoen doen. Binnen 20 seconden had ik al gelijk 5 deelnemers te pakken en tijdens mijn rit haalde ik de een na de ander in. Voordeel van veel duatleten of triatleten is ze kunnen wel lopen en fietsen als het vlak is, maar als het iets berg op gaat! Ik vloog de een na de ander deelnemer dus voorbij op iedere beklimming. In de afdalingen en vlakkere stukken had ik weer iets meer nadeel omdat ik natuurlijk geen fancy lig stuurtje had en gewoon onder in de beugels moest hangen voor snelheid. Na 40km het snot voor mijn ogen fietsen reed ik dan bij de eerste 25 de transitie weer in. Zo snel mogelijk schoenen weer uit en loopschoen weer aan en lopen maar dacht ik, maar damn!!! Die benen wilde echt niet meer, ze kwamen gewoon niet vooruit. Het leek wel of er beton blokken aan mijn voeten hingen, snakkend naar lucht en pijn onder drukkend haalde ik dan de eerste 800meter. Pfff de langste 800 meter uit mijn leven, even stoppen dacht ik en lucht happen. Kom op Dirk nog maar 4200meter en die heuvel op en af..
Ik weet niet hoe, maar na die eerste 800 ging het nu een stuk soepeler ik werd natuurlijk nog wel ingehaald door een paar snellere mannen, maar dat kon me niet schelen met het gevoel dat ik straks over de finish zou lopen en het klaar was.

De finish kwam als een opluchting. Anneke was in de zelfde race als ik gestart en wist in haar categorie 3de te worden. Haar eerste podium plaats en medaille, echt super leuk.

Melbourne

Het is inmiddels al weer even geleden, maar begin September ben ik met Anneke een lang weekend naar Melbourne geweest. Anneke had een conferentie voor haar werk in Melbourne, dus ik op vrijdag met de vliegmachine ook die kant op. Anneke had een super leuk hoteletje voor ons geregeld “Tolarno” aan de zuid kant van Albert Park in een relaxe buurt en vlak bij het strand. Melbourne is echt een hele gemakkelijke stad om je in te verplaatsen, tegenover het hotel stapte je zo op de tram en dan ben je in 10 min in het centrum.

De botanische tuin is echt een aanrader. Je neemt een kleedje mee en koopt wat lekker broodjes of iets anders smakelijks en genieten maar. Verder stonden er als gebruikelijk veel museums op het programma, een collectie van Guggenheim, tentoonstelling van Pixar animations, Melbourne museum met alle beesten die je hier kan vinden op sterk water enz. enz. Naast museums hebben we natuurlijk ook veel tijd gemaakt om gezellig te eten of drinken en door een paar leuke wijken gestruind. De beentjes waren na vier dagen redelijk moe van al het lopen.

Ik kan zeggen als je toevallig eens in de buurt bent van Melbourne, neem er dan ook gelijk een kijkje. Melbourne is relax, ze zeggen Melbourne is de meest Europese stad van Australië en zo voelt het ook. Het leeft, de mensen genieten en zitten buiten op een terrasje, drinken wat of lezen de ochtend krant. Een tweede goede bijkomstigheid is dat je je in Melbourne op ieder tijdstip van de dag kan verplaatsen. Niet alleen lopend of met de tram, maar ook met de fiets, bus, trein en ja zelfs met de auto, dwars door de stad geen probleem. En je hebt er geen SUV voor nodig die gemaakt is voor de jungle die stad heet, met je fiat panda of Ferrari kom je ook gemakkelijk rond.

Melbourne kiekjes vind je hier.