Scott 24 Hour

Afgelopen weekend stond hij dan op het programma, de Scott 24hr. Twee weken geleden heb ik toch nog een goed team gevonden die nog zoekende waren naar een renner om te starten in de Scott 24hr. Het team stond ingeschreven als een Mixed-6 (Chalkers), met renners Jason Chalker, Meg Chalker, Paul Traynor, Aaron Moffatt en Dirk van der Walle (ikke dus). Mixed teams zijn erg populair bij 24hr races en een extra uitdaging omdat je het spelletje van zo veel mogelijk rondes zo slim mogelijk moet spelen en natuurlijk zo snel mogelijk. Met vijf team leden in plaats van zes had ons team nog een extra uitdaging.

Op vrijdag had ik onze tent al neer gezet op het voor ons beschikbare kampeerterrein, zo dicht mogelijk bij de transitie area. Op zaterdag hoefde ik dus alleen nog maar alle spullen naar de tent te dragen, pffff. Wat een t… eind.

Zaterdag 1155u was het dan bijna zover. Jason stond klaar voor zijn Le Mans start om na 400m lopen op de fiets te springen en zijn eerste ronde te rijden. Om de 2500 deelnemers een beetje te verdelen bestond het parcours uit twee rondes de zogenoemde rode met veel klimmen en de blauwe met veel snelle stukken en draai en keer werk. Alle teams met zes en solos starten op de blauwe, alle ander teams (onder ander alle teams met hele snelle mannen) op de rode. Het rode pacours was net iets sneller dan de blauwe af te leggen, met een parcours zonder achter liggers een gelezen kans om voor die $4000 voor snelste mannelijke als vrouwelijke ronde te gaan! Voor dat Jason binnen kwam van zijn eerste blauwe ronde en ik de benen mocht laten rammelen op mijn eerste rode ronde moest ik eerste zien hoe Sid, Dylan en Shaun in een record tijd hun eerste ronde aflegde. Ik gaf mezelf geen kans tegen deze jongens (waarvan twee WK gangers en Shaun ook niet de minste). Jason kwam als derde binnen en was het aan mij. Binnen vijf minuten had ik mijn twee voorlopers al binnen gehaald en zetten ik de gang er stevig in om een degelijke ronde te rijden. Niet ver achter me had ik alleen Ben rijden, zag ik al snel, met Ben train ik met regelmaat op de MTB. Hij wist de voorsprong van ongeveer 30 meter op mij weg te werken voor het eind van de beklimming en ik wist dat Ben sneller zou zijn dan mij in de afdaling en liet hem dus met genoegen voorbij. In de afdaling probeerde ik Ben nog even te volgen en liet hem toen gaan, ik dacht wij zijn toch geen partij voor de snelste ronden. Toen we over de lijn kwamen was het voor mij aan Aaron en bleek Ben de snelste ronde te hebben en ik binnen 1 minuut op de 6 de plaats! Met een iets beter vorm en meer kennis van de afdaling was ik heel dicht bij geweest. Ben wist de snelste ronde tot 6u ’s morgens vast te houden toen Sid voor een tweede poging naar buiten ging op een niet zo druk parcours en pakte de snelste ronde met 8 seconde, jammer voor Ben dus.

Voor ons was het voor zonsondergang serieuze business, we lagen namelijk aan de leiding, maar het team op de tweede plaats zat ons op de hielen nadat wij Meg naar buiten hadden gestuurd voor twee rondjes en ze per ongeluk hard van de fiets was gedrukt door Sid. Na nog een paar rondes en een invallende avond hadden we om 2230u een ronde voor sprong op het achtervolgende team. Voor mij was het toen al tijd geweest om mijn eerste avond rondes te rijden in het pikken-donker, met een licht installatie van Ay-Up op mijn fietsje. Damn, dat was even heel ander werk maar wel gaaf en met vier LEDs en een equivalent van een klein auto-tje aan licht zag ik meer dan genoeg.

Na mijn eerste avond rondes was het eten en gelijk de tent in en proberen te slapen voor anderhalf uur. Om 11u er weer uit om vervolgens om 1u weer op de fiets te springen. Na het fietsen douchen en even relax rond hangen met Paul, frietje halen en op eten in de tent met Anneke, die had de hele avond haar been uit haar lijf gelopen tussen tent en transitie. Daarna weer even proberen te slapen voor iets meer dan een uur. Damn, 5u weer op en een uur later weer op de fiets.

Omdat Meg helemaal bond en blauw was heeft ze in de avond één rode ronde gedaan en hebben we haar daarna laten slapen. De volgende morgen was het weer tijd voor Team tactiek we hadden nu twee ronde voorsprong op het tweede team maar reden algemeen op de vijfde plek, erg goed dus met allemaal snelle mannen teams voor ons. We hadden dus besloten om Meg nog twee keer naar buiten te sturen en twee keer op de rode ronde want daar was ze immers het snelste op. Ze had nu in totaal vijf ronden gereden wat genoeg moest zijn om voor een podium plaats te kwalificeren, de dames uit een mixed-6 team moeten daarvoor een zesde minus één ronde hebben afgelegd van het totaal. Omdat veel rijders moe waren, waren er de volgende morgen niet veel bikers op het parcours en ging ik nog eens voor een adrenaline ronde op de rode. Jason was even verrast toen ik een paar minuten eerder dan gepland mijn ronde afsloot. Na ongeveer 24 en half uur was de eerste plaats veilig, jammer genoeg kwamen we net 12 minuten te kort voor de vierde plaats algemeen.

Mijn eerste 24hr race was dus een succes en heel erg gaaf om te doen. Vooral het rijden in de nacht, de sfeer en het team spel is erg gaaf. Een super leuk team maakte alles kompleet. Hij staat dus zeker in mijn top drie. Met 2500 deelnemers was dit ook nog eens de grootste 24hr race ter wereld. Nadat we alles weer ingepakt hadden in de auto, langleven mijn Subaru die makkelijk het veld in rijd en we dus niet voor pakezel hoefde te spelen, tijd om naar huis te gaan. Pffff, helemaal op was ik, twee keer 12u slapen heeft me inmiddels goed gedaan.
Op naar de volgende wedstrijd.


PS. de foto’s zullen aankomende tijd nog wel wat upgedate worden met nieuwe foto’s.

Studie

He he, het is weer vrijdag. Afgelopen ander halve maand heb ik flink door gewerkt aan mijn onderzoek. Ik heb een model werkzaam dat nu nagenoeg betrouwbaar is. Op basis van dit model hebben mijn begeleider en ik nu een conferentie paper geschreven en ingezonden voor publicatie. In December/ Januari horen we of het gepubliceerd gaat worden.
Afgelopen twee weken stonden in het teken van meetings. Eerst weer een grote meeting met alle betrokkenen in het onderzoek van de ANU en University of Sydney om elkaar op de hoogte te brengen en naar nieuwe ideeën te werken en deze week weer een meeting. Deze meeting was weer eens een belangrijke omdat de mensen (Sam en Hatum) waar we mee samen werken binnen defensie langs kwamen. De meeting die verspreid was over twee dagen was weer eens erg nuttig. De informatie die je alleen van Sam en Hatum krijgt is mondjes maat, veel informatie is classified en mogen ze dus niet door spelen. Gelukkig was er nog wel wat goede informatie die ik kan gebruiken voor mijn onderzoek.
Sam was deze week net terug gekomen van trailes in de VS. Ze vliegen dan twee weken lang met een dozijn aan kleine onbemande vliegtuigjes (UAVs), waar ik ook onderzoek voor doe en testen dan allemaal nieuwe technologie om bv radars van de vijand te vinden. Leuke bijkomstigheid was dat defensie niet happig is om de UAVs van +/- 50.000 dollar volledig over te laten aan een computer besturing. Ze zijn namelijk bang dat er iets mis gaat! Ze hadden na twee weken dus ook een loss van 5 UAVs, een keer raden waardoor human error? Ze hebben bij defensie dus nog een kleinen (psychologische) technologie stap te overbruggen.
We gaan nu proberen mijn algorithm te implementeren in hun simulator en als dat goed gaat wordt de algorithm ergens medio 2008 op de echte UAVs getest. We zullen zien, nog even genoeg te doen voor ik terug ga naar Nederland.

Aankomend weekend staat er weer een grote wedstrijd op het programma. De Scott 24hr, ja het staat echt voor 24 uur, fietsen dus! Gelukkig zijn we met een team van 5 dus zal ik ongeveer 5 uur op de fiets door brengen. Morgen 12u is de start. Volgende week meer over de Scott.

Duathlon Championship

Voor dat ik deze zomer even in Nederland was had ik het idiote besluit genomen eens in mijn leven deel te nemen aan een duatlon. Waarom, tja. Anneke deed toen die tijd weer eens mee aan een duatlon en het werd me weer gevraagd wanneer ik nu eens mee ging doen aan een triatlon of duatlon. Dus zei ik maar weer braaf dat ik niet kan zwemmen omdat ik dan verdrink en niet kan lopen omdat mijn benen er dan waarschijnlijk af vallen. Sommige mensen denken dat ik een wielrenner ben omdat ze me op een race fiets zien andere denken dat ik aan triatlon doe omdat ik mijn vriendinnetje daar sta aan te moedigen.
Anyway, nadat het me voor de zoveelste keer was gevraagd dacht ik waarom ook niet. In Nederland een paar degelijke schoenen gekocht en trainen maar. Eerst bij mijn ouders door het bos. Daarna weer rondje hier om het meer en af en toe gelijk na het fietsen nog een half uurtje rennen.
23 September was dan de grote dag. En het was gelijk een grote dag, door slecht weer in Newcastle waren de state kampioenschappen verplaats naar de duatlon die ik ging doen, dus 10km lopen, 40km fietsen en weer 5km lopen. Maar nu ook gelijk met alle snelle mannen uit ACT en NSW. De eerste 10km lopen was op de fire-trails van Mount Stromlo, onverhard gravel en omhoog en naar beneden. Lekker met die fiets benen van me, omhoog willen ze namelijk nog wel lopen maar een fietser afdalen te voet. Een onmogelijkheid.
Ik liep de 10km in een redelijke tijd van 43.30 minuten ik geloof alleen dat dat gelijk stond aan een 70ste plaats. Daarna was het tijd voor een flink potje snokken op de fiets. Bij mijn fiets aangekomen eerst gelijk mijn helm (dat had Anneke me namelijk geleerd want je fiets aanraken zonder helm betekent diskwalificatie). Met fiets uit transitie rennen op de fiets springen en al rijdend je voeten in je schoen doen. Binnen 20 seconden had ik al gelijk 5 deelnemers te pakken en tijdens mijn rit haalde ik de een na de ander in. Voordeel van veel duatleten of triatleten is ze kunnen wel lopen en fietsen als het vlak is, maar als het iets berg op gaat! Ik vloog de een na de ander deelnemer dus voorbij op iedere beklimming. In de afdalingen en vlakkere stukken had ik weer iets meer nadeel omdat ik natuurlijk geen fancy lig stuurtje had en gewoon onder in de beugels moest hangen voor snelheid. Na 40km het snot voor mijn ogen fietsen reed ik dan bij de eerste 25 de transitie weer in. Zo snel mogelijk schoenen weer uit en loopschoen weer aan en lopen maar dacht ik, maar damn!!! Die benen wilde echt niet meer, ze kwamen gewoon niet vooruit. Het leek wel of er beton blokken aan mijn voeten hingen, snakkend naar lucht en pijn onder drukkend haalde ik dan de eerste 800meter. Pfff de langste 800 meter uit mijn leven, even stoppen dacht ik en lucht happen. Kom op Dirk nog maar 4200meter en die heuvel op en af..
Ik weet niet hoe, maar na die eerste 800 ging het nu een stuk soepeler ik werd natuurlijk nog wel ingehaald door een paar snellere mannen, maar dat kon me niet schelen met het gevoel dat ik straks over de finish zou lopen en het klaar was.

De finish kwam als een opluchting. Anneke was in de zelfde race als ik gestart en wist in haar categorie 3de te worden. Haar eerste podium plaats en medaille, echt super leuk.

Melbourne

Het is inmiddels al weer even geleden, maar begin September ben ik met Anneke een lang weekend naar Melbourne geweest. Anneke had een conferentie voor haar werk in Melbourne, dus ik op vrijdag met de vliegmachine ook die kant op. Anneke had een super leuk hoteletje voor ons geregeld “Tolarno” aan de zuid kant van Albert Park in een relaxe buurt en vlak bij het strand. Melbourne is echt een hele gemakkelijke stad om je in te verplaatsen, tegenover het hotel stapte je zo op de tram en dan ben je in 10 min in het centrum.

De botanische tuin is echt een aanrader. Je neemt een kleedje mee en koopt wat lekker broodjes of iets anders smakelijks en genieten maar. Verder stonden er als gebruikelijk veel museums op het programma, een collectie van Guggenheim, tentoonstelling van Pixar animations, Melbourne museum met alle beesten die je hier kan vinden op sterk water enz. enz. Naast museums hebben we natuurlijk ook veel tijd gemaakt om gezellig te eten of drinken en door een paar leuke wijken gestruind. De beentjes waren na vier dagen redelijk moe van al het lopen.

Ik kan zeggen als je toevallig eens in de buurt bent van Melbourne, neem er dan ook gelijk een kijkje. Melbourne is relax, ze zeggen Melbourne is de meest Europese stad van Australië en zo voelt het ook. Het leeft, de mensen genieten en zitten buiten op een terrasje, drinken wat of lezen de ochtend krant. Een tweede goede bijkomstigheid is dat je je in Melbourne op ieder tijdstip van de dag kan verplaatsen. Niet alleen lopend of met de tram, maar ook met de fiets, bus, trein en ja zelfs met de auto, dwars door de stad geen probleem. En je hebt er geen SUV voor nodig die gemaakt is voor de jungle die stad heet, met je fiat panda of Ferrari kom je ook gemakkelijk rond.

Melbourne kiekjes vind je hier.

Netti MTB Enduro

Inmiddels ben ik al weer even terug in Canberra, na een zeer relaxe tijd in Nederland. Terug gelijk weer met het serieuze werk aan de slag, maar gelukkig ook tijd om te genieten. De laatste paar weken begint het hier echt een beetje voorjaar te worden met lekkere aangename temperaturen. Het is nog niet de hele dag korte broeken weer, maar we hebben al een paar dagen gehad dat het zo op de middag zo’n ding helemaal niet verkeerd was.

Nu de temperatuur een beetje bij trekt is het train ook weer wat aangenamer geworden. Tijd om de beentje weer eens te laten bewegen. Afgelopen weekend stond de eerst echte wedstrijd op het programma, de Netti MTB Enduro waar ik mee deed aan de “Angry Docter” over 100km. Een echte killer van een wedstrijd naar wat schijnt. In het hoogt profiel was geen stukje vlak terug te vinden. Het besluit om mee te doen kwam een beetje onverwachts, nog geen week voor de start, mijn conditie was nog erg matig en een echte duurtraining had ik heel lang niet meer gedaan.

Vrijdag en Zaterdag mijn fiets na lang tijd weer eens helemaal in orde gemaakt en Zaterdag middag met de auto richting Mogo waar de start van de Netti MTB zou plaats vinden. Mogo ligt hier op iets meer dan anderhalf uur rijden vandaan bijna aan de kust. Om Ainsley (een goede vriendin van Anneke) even een break te geven was haar dochtertje Tahlia met ons mee.
Na het inschrijven, tent op zetten, eten koken en slapen, want de volgende dag moesten we weer vroeg op, de start was namelijk al om 7uur. ’s Morgens aan het vertrek was het fris, maar eenmaal bezig heb je daar geen last meer van. De eerste paar klimmetjes gingen eigenlijk beter dan verwacht. Ik kon de echte snelle mannen nog wel bij houden, maar na een paar klimmetjes ging het gas er bij die mannen echt op en ging ik lekker verder in mijn eigen tempo. Zo reed ik de eerst 50 km samen met Adrian Lefman, die ik al kenden van mijn eerste wedstrijd in Australië en waar ik het gevecht om de derde plek toen van won. Het eerste stuk bestond uit veel korte steile klimmetjes met lang snelle smalle afdalingen. Erg gaaf moet ik zeggen.
Na de eerste 50km kwamen weer terug bij start finish om daar aan de laatste 50km te beginnen. We dachten net voor transitie dat we verkeerd waren gereden omdat er markeringen ontbraken. Terug gekeerd naar de laatst markering, bleek dat we niets gemist hadden maar dat de organisatie even zuinig met markering was geweest. Dat koste dus bijna 10min en zo kond twee achter bijvers bij ons aan sluiten.

Tijdens het begin van de tweede lus bleken Ik en Denis van Mill de sterkere van de vier en reden zo weg bij de andere. Deze Denis heb ik een tijdje terug ook al eens ontmoet bij een race en is/was ook Nederlander. Hij woont alleen al van af zijn tweede jaar in Australië, maar spreekt nog wel een paar woordjes Nederlands.
Bij kilometer 70 ging het bij mij allemaal even krakken, de klimmen in dit twee deel waren namelijk langer en veel steiler dan het eerste deel. Deze 50 km parcours gingen dwars door een Australisch oerbos, erg gaaf, maar er kon bijna geen toeschouwer of assistentie bij komen om dat er bijna geen paden zijn. Bij 75km was er gelukkig een goede verzorgingspost en ik heb daar dus even goed gebruik van gemaakt. Daarna was het kilometers aftellen. Ondanks de zwaarte van het parcours haalde we toch nog een gemiddelde van 20km/h. Mijn hardslag meter weigerde en mijn kilometer teller ook. Maar met 20km/h doe je 15 minuten over 5 kilometer. Dus kon ik fijntjes aftellen.
Gelukkig lach het hoogste punt ongeveer bij 80km dus was de laatste 20 veel naar beneden. Na 4:54 uur was ik dan eindelijk terug in Mogo, ik werd toch nog 6de en daar bij was het allemaal een succes.

Mijn volgende wedstrijd wordt 10km hardlopen, weer eens iets ander. Maar nu eerst een lang weekend naar Melbourne.

Regen

Misschien is het nieuws ook bij jullie aangekomen. Maar naast storm en overstromingen regent het ook al een paar weken met regelmaat in Australië, tenminste aan de oost kant. Een beetje verlichting na vele droge jaren. Het regent alleen nog niet genoeg om de water restrictie stage 4 tegen te houden die er volgende maand aan zit te komen. Naast regen en natte voeten zoals nu schijnt de zon ook nog regelmatig. Afgelopen weekend eens heerlijk een paar uur op de fiets gezeten in de zon.

Ook was het vorige week Queen’s Birthday wat betekende een lang weekend. Dus samen met Anneke in de auto weg uit de kou van Canberra en naar de kust. Zaterdag hadden we de hele dag regen maar toen we aan het einde van de dag de eerste haring van de tent in de grond staken hield het op met regen. De volgende dag was het super weer, niet van zwembroek aan en neem maar lekker een duik. Maar ongeveer 18 graden en een lekker zonnetje. Geen gehaast en even niet denken aan studie of werk maar gewoon genieten.


Afgelopen week heb ik eindelijk en nieuwe oude radiator voor mijn auto gevonden. De gene die er in zat was namelijk lek en ik had hem de hele tijd bij gevuld met water. Niet echt handig nu het hier al een paar keer heel flink heeft gevroren. Het weekend de oude er maar uit getrokken en de nieuwe er ingezet. Anneke heeft meegeholpen, nu weet ze dus precies hoe dat allemaal werkt en kan ik mijn auto met een gerust hard buiten laten staan.



Groet uit een nat Australië.

Winter in Canberra

Het lijkt er nu echt op dat de lekkere dagen met milde temperaturen voorbij zijn. Overdag is het erg lekker als de zon er is en die is er gelukkig erg veel. Maar ‘s avonds met zonsondergang koelt het heel snel af en ‘s nachts zakt het kwik richting de nul of er zelfs onder. De huizen hier zijn niet echt bestand tegen de kou maar gelukkig hebben we in mijn huiskamer een lekker gaskachel, maar als ik naar bed ga zie ik dat ik uitadem in de vorm van condens en is de temperatuur daar ongeveer gelijk als buiten. Drie dekens zijn dus wel fijn.

Naast veel studeren probeer ik mijn conditie ook weer een beetje op pijl te krijgen en heb dus besloten maar weer wat meer tijd vrij te maken om op mijn fiets te zitten en te trainen. Afgelopen zondag maar weer eens een wedstrijdje gereden. Het eerste uur was ik niet vooruit te branden maar daarna kwam mijn diesel wel een beetje opgang. Toch nog 4de geworden.

Afgelopen weekend was rondom Canberra ook de "Rally of Canberra". En aangezien ik nog nooit een rally van dichtbij had meegemaakt deze gelegenheid toch maar even aangegrepen. Rally’s zijn hier niet zo als in europa “voor het volk” dus moet je dik betalen om wat van de actie te zien en elders ben je niet welkom. Anneke en ik hebben het er toch maar op gewaagd en ergens een achteraf weg in gefietst om toch nog iets te zien. We werden natuurlijk wel gesnapt door een marshal op een motor die gelukkig vriendelijk was en ons niet terug wilde sturen. Zo konden we dus toch nog vanaf een heuvel de Rally goed zien. Men die gasten gaan hard!

Foto’s Trip

Het is inmiddels al een hele tijd geleden dat Frank weer terug is gevlogen naar Nederland. Maar hier dan toch nog een link naar een heleboel foto’s van onze Road Trip. Met beginpunt in Canberra richting
Wilsons Promontory via Melbourne,vervolgens naar the Great Ocean Road. Vandaar richting Grampians en daarna naar Flinders Range via Mildura. Vanaf Flinders Range een heel stuk dwars door no-mans land en door naar de Blue Mountains via Broken Hill en weer terug naar Canberra.

Daarna was het weer even wennen om aan de slag te gaan met mijn studie. Maar daar zit ik momenteel weer helemaal in.

Frank en mijn auto

Hoi allemaal, ik ben weer terug van mijn trip door Australie met Frank. Ik kan alleen maar zeggen, wat is dit land groot!

De week voor dat Frank kwam heb ik een auto gekocht om een beetje in rond te crossen. Frank kwam zaterdag de 14 de vroeg aan in Sydney, wat betekende dat ik nog vroeger op moest. Het is ongeveer drie uur rijden naar Sydney van af hier, voor Australische begrippen om de hoek dus. Om 3.30 uur in de auto en het gas er op. Stond ik in de aankomst hal een beetje duf te wacht op Frank, zie ik een enorme vent aan komen lopen. Ik dacht nog bij mezelf, Jezus wat is die kerel groot. Terwijl hij langs loopt zie ik dat er klein tanig dametje achter hem aan loopt met een pinopet op haar hoofd en een tatoe in haar nek. Ik denk die ken ik, verrek dat is Pink. Wel grappig om te zien, geen pers geen mensen die drie dik voor de deur staan om een handtekening helemaal niets. Je zag een paar mensen even kijken en ze was weer verdwenen.
Daarna kwam Frankie boy. Gelijk maar met dat jong de stad in gereden en een kop koffie gedronken en een goed ontbijt in de haven. Daarna nog even langs de opera en ’s middags even lekker chillen op het strand en weer terug naar Canberra. Zondag nog wat spullen klaar maken voor onze reis om Maandag te vertrekken.

Ik zal hier over later meer schrijven en foto’s plaatsen. Hier alvast een voorproefje, Frank en mijn auto na 500 km onverharde weg dwars door the outback.

Gr Dirk

Mijn ouders Down Under

Zo na een paar drukke weken op de unie en een bezoek van mijn ouders aan Australië en Canberra, nu weer even wat tijd voor mijn blog.

21 Maart kwamen mijn ouders aan in Sydney om een kijkje te nemen in dit gekke verre land waar bosbranden deel uit maken van het dagelijkse leven, beesten ergens gaandeweg in de evolutie besloten hebben zich niet voor te plaatsen met vier ledenmaten, maar rond hoppen op hun achter potten met hun kroos lekker warm op de buik en waar zoogdieren eieren leggen. Ik kan zo nog heel wat kantjes door gaan en boeken mee vullen, maar dat zal ik aan de experts over laten. Een ding is wel zeker nu ik langzaamaan steeds meer van dit land zie, dit continent moet al heel lang geïsoleerd zijn van de andere continenten, daar hoef je geen expert voor te zijn.

Maar ja, even een stapje terug na deze zijsprong. Het bezoek van mijn ouders aan Australië begon met een paar daagjes Sydney, die kans greep ik dus aan om ze daar op te zoeken. Woensdag aan het einde van de dag met de bus naar Sydney, eigenlijk wel heel makkelijk van uit Canberra. Je stapt hier 5 minuten lopen vandaan op en drie uur later sta je midden in Sydney. Mijn ouders waren die morgen al aangekomen en kwamen mij halen van de bus. Een heel druk programma om van alles te zien hebben we maar gelaten. Het was met namen heel gezellig en we hebben veel rond gelopen. Met als hoogte punt toch wel een opera van Mozart in het Opera House. Nu ik het Opera House al een paar keer van dichtbij gezien heb wordt het al een beetje gewoontjes. Maar dat is het eigenlijk niet, het is echt een heel bijzonder gebouw.

Na een paardagjes acclimatiseren in Sydney, hadden we voor het weekend een huisje aan de kust bij Jervis Bay. Een groot deel van Jervis Bay is nationaal park en staat bekend om zijn witte stranden en wit dat zijn ze! Het huisje lag aan de rand van Vincentia in een bosrijke omgeving en vijf minuten lopen naar het strand. Mijn ouders hadden een auto gehuurd in Sydney waarmee we naar Jervis Bay zijn getuft, Anneke kwam van de andere kant, uit Canberra, naar het huisje. Nadat we wat dorstige muggen in het huisje hadden vermoord werd er op een traditionele manier vlees klaar gemaakt op de barbecue. Ieder huis in Australië heeft een degelijke barbecue, die komt zegmaar met de inboedel, zo niet dan halveert volgens mij de waarde van je huis.

Zaterdag morgen als eerst een lekkere duik in het water op het strand. Daarna ontbijt en maar weer lekker naar het strand. ’s Middags gingen we voor een wandeling, maar half weg sloeg het weer om, regen, ja dat kan hier ook nog. Zondag zijn we eerst op schildpaden jacht geweest, de enige die we vonden was dood. ’s Middags een poging gedaan om dolfijnen te zien, maar dat mislukte ook. Maar het was een mooie tocht op een bootje langs alle witte stranden. Zondag avond waren we terug in Canberra. Ik had die maandag twee volle dagen met presentaties en besprekingen over het project waar ik deel van uit maak. Dus kon ik jammer genoeg geen tijd maken om mijn ouders Canberra te laten zien. Daarna hebben mijn ouders nog een ruime week wat gereisd door Australië. Vorige week waren ze weer terug in Canberra en hebben we nog twee leuke dagen met elkaar door gebracht voor ze terug moesten naar Sydney om vervolgens weer terug te vliegen naar Nederland.

Deze week moet ik op de unie nog even een verslag af schrijven. Zaterdag komt Frank namelijk aan in Sydney en heb ik twee weken vrij genomen van de unie om wat te reizen door Australië.

Wordt vervolgt…

Gr Dirk

PS Gekleurde blokje is voor nieuwsgierige mensen!!

Trainingsweekend met de Tridents

Zo, het vreemde weer van eind Februari hebben we ook weer overleeft. Gelukkig bleef het bij een flinke hagelbui en nog wat ander flinke buien. Dat laatste kon Canberra wel gebruiken, het is nu helemaal groen. Eens iets anders dan geel gras.

Afgelopen weekend had Canberra een lang weekend vanwege Canberra day. Van dit lange weekend werd door de triatlon club van Anneke gebruik gemaakt voor een lang trainingsweekend aan de voet van the Australian Alps in Jindabyne van de gelijknamige film. Na dat ik vorig week Anneke over had gehaald het trainingsweekend te gaan doen, liet ze me geen keus en moest ik ook voor de bijl. Ik als roadie zoals die triatleten fietsers noemen omdat we niet kunnen lopen of zwemmen en alleen maar op de fiets zitten of wel “mietjes”, mee met dit zooitje ongeregeld. Vrijdag aan het einde van de dag richting Jindabyne en Zaterdag morgen een easy take-off met een fiets training van 110km. Het weer was een beetje Hollands, bewolkt en miezer, maar dat mocht de pret niet drukken. Om 8u vertrokken we met zijn allen van Jindabyne naar Dalgety waar de minder sterke fietsers mochten keren voor de terugweg en de sneller fietsers door moesten naar Berridale voor dat ze mochten omkeren voor de terug weg. Ik zat in het voorste groepje en was dus de sjaak. Ondanks de regen was het een super mooie toch, lege wegen en een heel mooi landschap. Op de terug weg stond er een vervelende wind tegen en moesten we de befaamde Dalgety hill trotseren. De eerste tweehonderd meter van deze klim lag toch zeker rond de 15 tot 20%, daarna ging de klim lekker verder met minder steile stukken en steilere stukken van tussen de 10 en 15%. Een lekker bultje dus. ’s Middags was er voor de bikkels nog een lake swim van minimaal 30min. Lekker met je voetjes door de modder waarna je pas van het koude water kon genieten, ik dus mooi niet.

Vanwege het weer van Zaterdag, werd er besloten om Zondag vroeg van start te gaan. Zondag om 7u op de fiets richting Charlotte pass, een van de hoogste bergpassen van Australië vlak bij het hoogste puntje in Australië Mt Kosciuszko. Het was nog wel fris zo vroeg maar de lucht was strak blauw. De klim naar boven was lang maar indruk wekkend, samen met Thomo en Jesse waar ik de dag daar voor ook al samen mee had gefietst kwamen we als eerste boven. Ben de coach was boven met zijn auto met hardloop kleding voor iedereen. Na de klim omhoog moest er gelopen worden door de mannen en vrouwen triatleten. 21 km over een berg pass op plus minus 2000m hoogte. Ik heb nog even gewacht tot Anneke boven was en aangemoedigd voor het loopstuk en ben toen zelf maar voor een wandeling gegaan. Daarna weer de 43km die we omhoog hadden gefietst naar beneden. Helaas was niet alles naar benden en moesten we toch nog een paar vervelende klimmetjes omhoog fietsen. Beneden in Jindabyne vond ik dat ik nog niet genoeg had gedaan en maakt nog een extra loop. Na de extra loop was ik wel gaar en had ik het helemaal gehad. ’s Middags lekker relax bij het hotel gebleven en ’s avonds met de hele club eten een gezellig zooitje.

Maandag morgen kwamen we uit bed om ons klaar te maken voor de laatste fiets rit van ruim 90 km naar Eucumbene Dam. Maar de regen kwam met bakken uit de hemel. De rit naar Eucumbene Dam ging dus niet meer door, maar er werd korter gefietst over een alternatieve route. De eerste 10 minuten waren wel nat, daarna maakte het niet meer uit. Alles was toch nat! Na ruim anderhalve uur weer terug in het hotel en een wel verdiende warme douche. De auto weer inpakken en nog even een kop koffie drinken bij de bakker met een groepje tridents.

Woensdag vertrek ik naar Sydney, waar mijn ouders Woensdag morgen aankomen. Wederom een heel leuk vooruit zicht.

Gr Dirk

Noodweer, 27 Februari!

Het weer in Canberra is de laatste weken een beetje anders dan normaal. Februari hoort de warmste maand van het jaar te zijn maar het is maar een paar dagen boven de 30 graden geweest deze maand. De laatste weken hebben we ook regelmatig een flinke regen bui, wat natuurlijk heel goed is voor dit uitgedroogde land.

Maar gister avond sloeg echt alles. We hadden s’morgens nog wat regen en voor de avond en de volgende dagen was er weer niets voorspelt. Ik was lekker thuis toen het gister avond weer eens ging onweren rond een uurtje of half negen. Een uurtje later ging ook weer heel hard regenen en de lucht was verlicht door de bliksem die elkaar maar bleven op volgen. Twee uur later regende het nog. Dit stond alleen in het niets met wat er in het centrum van de stad en op het universiteit terrein afspeelde. Ik hoorde de volgend morgen van mijn huis genoot dat het nood weer was geweest en dat de ANU misschien wel dicht was. Ik stapte vol goede moet op mijn fiets en toen ik aan de ander kant van het meer kwam stuiten ik al op de eerste resten van de hagel!

Nog geen drie honderd meter verder waren ze met een bobcat een halve meter hagel aan het ruimen. Verder over het unie terrein lag een laag hagel. Bladeren en naalden waren van bomen geslagen. Niet ver van mijn gebouw stonden auto’s dwars over de weg, verlaten! Voor mijn gebouw lag een berg hagel en ik mocht er niet in, het glazen dak was ingestort onder het gewicht van de hagel en op de derde verdieping stond een laag water. Kon nog wel even het gebouw in om wat spullen te pakken.

Ik kon dus weer naar huis. Toch nog even een kop koffie drinken met een studiegenoot, Alex, in de stad. Opweg naar het centrum reden de dump vrachtwagens vol met hagel de stad uit. Deuren van gebouwen stonden open en overal lag water binnen. Alex woont op het ANU terrein en vertelde dat het wel drie uur had gehageld overal ging het alarm af, in gebouwen en auto’s en er had s’avonds wel 30 cm hagel gelegen op de wegen.

Na een kop koffie toch nog maar even naar het kantoor van Anneke. Beneden in de entree stond een laag water, niet goed dus. Boven waren alle kantoor blokken leeg en in een groot gedeelte van het kantoor stond een laag water!

Ik ben nu thuis aan het werken, het is 16.00 uur en ik hoor weer gerommel. Vanavond verwachten ze weer noodweer. Ik ben benieuwt.

Dirk

Mt Beauty

Afgelopen weekend was bij Mt Beauty in Victoria de laatste wedstrijd van the national series hier in Australië. Mt Beauty ligt ongeveer 500km rijden hier vandaan, volgens Australische begrippen dus om de hoek! Anneke is voor werk en een familie bezoek bijna de hele maand naar Afrika, dus moest ik deze keer de trip maar zelf ondernemen. De auto van Anneke had de laatste tijd wat problemen met de brandstof pomp, maar die waren gelukkig weer helemaal verholpen en haar autotje liep weer als een trein.

Vrijdag een paar uur eerder dan normaal naar huis en wat laatste spullen in de auto pakken. Mijn doel was om die dag tot net voorbij Albury te komen, daar ergens overnachten en de volgend dag verder naar Mt Beauty. Als geplant vond ik een mooi kampeer spot ergens langs de oever van Hume Lake, tenminste wat je nog een lake kon noemen. Zoals zoveel meren hier in Australië stond dit meer ook bijna droog. Na een voor een tent goede nacht rust. De volgend morgen weer op weg naar Mt Beauty.

Ik was net te laat om nog een oefen ronden te rijden op het parcours. De enige optie om het parcours nog legaal te zien of te verkennen was het parcours lopen. Dat heb ik dus maar gedaan en mijn eerste indruk van het parcours, lange klim, stukje afdalen “chicken run” weer een stukje klimmen en weer afdalen “chicken run”, rots afdaling, “chicken run”, klimmetje, “chicken run” en weer een “chicken run”, start/finish. Je begrijpt na een rondje lopen laat staan na een rondje fietsen kon ik geen chicken meer zien, natuurlijk niet. Een chicken run heeft niets met een kip te maken maar wel met een rennende kip! Het is namelijk een opeenvolging van scherpe of haarspelt bochten, als je een kip op jaagt rent deze ook niet recht voor uit maar gaat in een zigzag. Vandaar “chicken run”.

Anderhalf uur voor de start gingen de weergoden even helemaal los en het begon voor een uur heel hard te regen. Het parcours dat er voor die tijd erg snel bij lag was een grote modder boel geworden. Niet zo erg voor een moutainbiker uit europa in vergelijk tot een uit Australië, maar ja mijn modder banden liggen nog in Nederland! Ik moest het dus maar doen met wat ik had. Bij de start kon ik wel even profiteren van mijn ervaring op een modderige ondergrond, maar bij de iets steiler stukken in de klim was het zoeken naar grip. Bij het afdalen had ik gelukkig weer het voordeel dat Australiërs kennelijk niet zo gewend zijn aan het glibberen en glijden naar benden. In de tweede ronde maakte ik alleen een suf foutje en raakte heel suf met mijn rug een rots. Ik probeerde nog een derde ronden maar bij ieder hobbel ging er pijn schot door mijn rug en zat ik niet meer zo lekker op de fiets. Het was dus over en uit, jammer maar helaas. Mt Beauty is zeker voor herhaling vatbaar. Hoop dat ik hier nog ben als er weer een wedstrijd wordt verreden en dan misschien toch voor de zekerheid modder banden meenemen!

Nu als eerst maar weer eens zorgen dat mijn rug weer beter voelt. Want met deze rug kan ik nog geen wedstrijd fietsen!

Groeten!
Dirk

Meeting DSTO Adelaide

Zo na een paar weken en wekenden hard werken nu weer even wat meer rust en misschien weer wat tijd om op de fiets te zitten. Gister hadden we met de onderzoeksgroep een dag bij DSTO (defensie in Adelaide), waar ik en nog zes ander mensen onderzoek voor doen. Voor mij betekende dat ik voor die datum wel wat simulaties klaar moest hebben met natuurlijk een beetje representatieve uitkomsten. En ja hoor afgelopen zondag sprong ik een gat in de lucht toen mijn dots op mijn computerscherm eindelijk echt iets goeds gingen doen. Nee Rolf geen kwantum dots die oplichten maar dots met een kleurtje die ik ze zelf geef ‘r’ is rood ‘b’ blauw. Ik zal jullie er niet verder mee lastig vallen.

Het begin van de week nog even snel mijn presentatie aangepassen en woensdag aan het einde van de dag op het vliegtuig naar Adelaide. s’ Avonds met mijn Professor, begeleiders en studenten uit eten en daarna naar het Hilton. Het was even hectisch, onze professor Brian had die dag net te horen gekregen dat we naast de mobieltjes met camera nu ook geen memoriesticks en laptops mee mochten nemen op het terrein. Op het hotel alle presentaties dus nog even door gemaild. De volgende morgen om 7.15u richting DSTO. Daar aangekomen kregen we ook nog eens te horen dat ze bij de receptie ook niet op onze tassen met laptops konden passen. Alle tassen dus maar in een auto gestopt van een van de mensen van defensie en die buiten het terrein laten staan. Je moet als geïnteresseerde dief toch wel heel veel lef hebben om een auto open te breken als deze 10m van de poort van het onderzoeksinstituut van defensie van Australië staat. Ik heb me dus geen moment druk gemaakt over mijn Laptop. Na dat we alle agenda punten hadden door gewerkt mocht ik als een van de eersten mijn verhaal doen en kon ik daarna helemaal meegaan in wat er nog meer kwam. Iedereen was tevreden met het resultaat. Ze hadden natuurlijk wel een paar vragen over atmosferische disturbance die ik in mijn simulatie nog niet meegenomen had maar waar ik deze week al wel wat resultaten van had gekregen in mijn simulaties. Daar kon ik dus al een paar antwoorden op geven. De rest van de dag was erg leerzaam en ik heb nu ook voor het eerst de UAV gezien waar ik mijn onderzoek op doen. Klein pest ding!

Na een dag van veel luisteren was het aan het einde van de dag weertijd om naar het vliegveld te gaan en terug te vliegen naar Canberra. Jammer genoeg hadden we niet wat meer tijd om nog even de stad in te gaan. Adelaide is namelijk wel een leuke stad. Ach ja nu hebben we (Andrew, Iman en Ik) wat biertjes gedronken op het vliegveld. Dat was ook erg gezellig. Erg relaxen gasten, Andrew heeft onderzoek gedaan op het zelfde gebied als ik en Iman doet zijn PhD op obstacle avoidance. Na drie maanden weet ik nu eindelijk wie er allemaal bij deze studie groep horen. Nu ga ik weekend houden en vanavond Chinees nieuwjaar op de Chinese ambassade waar ik voor uitgenodigd ben.

Australia Day en mijn verjaardag

Zo na drie maanden nu eindelijk eens de tijd genomen om wat op mijn blog te zetten. Vorig weekend stond in het teken van Australia Day (26 Januari), het Australisch kampioenschap mountainbike en natuurlijk mijn verjaardag op Zondag. Erg grappig om eens je verjaardag midden in de zomer te vieren in plaats van in de winter. Maar laat ik eerst maar bij het begin van het lange weekend beginnen. Donderdag waren Bas en Klara al naar Canberra gekomen en bleven het weekend bij Anneke in huis logeren. Half December bij mijn eerste Nationale wedstrijd in Thredbo hebben we Bas en Klara ontmoet, misschien ook wel bekent onder de lezende mountainbikers.

Aangezien je hier in Australie op de wedstrijddag het parcours niet mag verkennen en ik daar al een waarschuwing voor had gekregen in Thredbo, leek het me nu wel slim om het verkennen op een van de officiële tijden te ondernemen. Vrijdag morgen vroeg op en twee rondjes verkennen. Aangezien dat het parcours maar op 16km van mijn huis ligt was dit geen grote onderneming. Bas en ik deden samen een rondje en Klara op haar gemak haar eigen rondje. Ik hoefde het rondje niet super te verkennen aangezien het hier ongeveer om de hoek ligt. Toch is het wel handig als je op de wedstrijddag precies weet waar elke bocht, steen, tak of iets anders ligt. Hier wel altijd op blijven letten voor overstekende kangoeroes, die hebben echt geen verstand van verkeersregels. s’Middags zoals gebruikelijk voor de wedstrijd de fiets helemaal tip top in orde gemaakt en daarna naar nog wat leuke activiteiten in verband met Australia Day gezocht en s’ avonds was er groot vuurwerk bij het meer.

Zaterdag morgen was het race day. Eerst was het de beurt aan de dames om hun rondjes te rijden. Aangezien ik toch nog ruim twee uur de tijd had voor mijn eigen start besloot ik maar even ergens langs het parcours te gaan staan om te kijken en een paar foto’s te maken. Ik had een leuke plek uitgezocht om een foto van Klara te maken. De eerste paar dames kwamen langs toen plots dame nummertje zoveel een stuur foutje maakte en vlak voor mijn neus onder uit ging. Als eerst leek het er op dat ze weer wilde opkrabbelen, maar dat deed ze niet. Ik denk dat ze met haar heup een rots had geraakt en ze had veel pijn. Toen ze bleef liggen en in een kroop van de pijn stapte ik over het lint om te helpen. Ze lag heel vervelend midden op een smalle passage op het parcours en haar fiets ook. Ik had haar nog maar net een tel benaderd om haar te helpen toe twee toeschouwers die daar toevallig ook stonden heel hard tegen mij schreeuwde “DON’T touch here, she will be disqualified”. Toen ik niet gelijk weg ging bleven ze het nog een paar keer herhalen en keken mij heel boos aan. Ik stond echt perplex, werd heel boos en zei dat ze koest moesten doen. Het hielp allemaal niet en het arm kind was nu de dupe van een paar achterlijke toeschouwers die de regeltjes wel een beetje heel nauw namen. Ze kroop met veel pijn naar de kant en ik liet haar over aan haar nieuwe helpers! Die op ongeveer twee meter aftstand bleven staan en alleen maar vroegen “do we have to call someone”, op een berg met geen beschutting en alleen maar een nummer van 112 die er meer dan een half uur over doen om bij de berg te komen. Tot slot werden ze nogmaals boos omdat ik haar fiets die daar nog steeds erg ongelukkig lag voor ander rensters aan de kant legde. Na toch ruim vijf minuten kroop ze weer op haar fiets op weg naar de ehbo beneden aan de berg. Ik was zo erg verbaast en aangeslagen van de reactie van deze mensen dat ik ze daarna gelijk heb aangesproken en er op gewezen dat die regels er zijn voor mensen die een lekke band hebben. Wat ik nog meer wilde zeggen heb ik maar binnen gelaten.

Om 13u was het tijd voor onze start. De start was erg stoffig. Op de eerste klim wist ik wat plaatsen goed te maken en dit ging door tot de vierde ronden toen ik krampjes kreeg en nog maar op de helft was. De laatste ronden had ik zoveel kramp dat ik om de honderd meter moest rekken. Ik verloor ruim vijf minuten in die ronden maar werd toch nog 16^de. Zondag morgen op mijn verjaardag geen tijd om uit te slapen. Anneke had om 7u haar Triatlon op de Olympische afstand, 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen. Gelukkig was het hier bij het meer in het centrum en niet nog eens zoveel uur rijden. Tussen 7u en 7.15u gingen er bijna 300 triatleten van start in het warme water. Buiten was het op dat moment namelijk slechts 10 graden. Anneke legde alles af in een tijd van 2.35u ruim 13minuten sneller dan haar vorige Olympische. Na de wedstrijd een grote brunch voor mijn verjaardag. s’Middags gingen we met zijn vieren naar de hockey wedstrijd Kookaburras v Netherlands. We waren hier voor uitgenodigd door de Nederlandse ambassade en na afloop van de wedstrijd een barbecue bij de ambassadeur thuis met de spelers. Jammer genoeg verloor Nederland met 5-4, maar wel leuk om allemaal mee te mogen maken op je verjaardag. Maandag moesten Bas en Klara richting Sydney om hun laatste dingen te regelen voor hun terug vlucht naar NL, Anneke weer aan het werk en ik weer aan de studie.

Wordt vervolgd…..
Dirk

Mc Naught

Canberra 20 Januari 2007, komeet Mc Naught aan het zuidelijk halfrond.